Week 1 post OK? Waarom doe ik dit ook al weer??

Week 1- post OK. Waarom doe ik dit ook al weer??

Eerder schreef ik  al over een skippybalhoofd. Wat een vooruitziende blik. Een skippybal is er niets bij. Mijn hoofd staat op klappen,  er staat zoveel spanning op dat een speldenprikje in mijn groen, gele wang een oerknal veroorzaakt.

De operatie (kaakosteotomie, Lefort 1) en vooral de dagen erna hebben diepe indruk gemaakt. Hoe ik daar lag op die uitslaapkamer te kermen van de pijn en mijn benen die uit het niets schok bewegingen maakten door alle morfine. Dat er iemand was die me een ijsje(!) gaf…?, Hallohoo, ik kan niet eten, mijn kaken zitten op elkaar en ik ben zo ver heen dat ik dat ijsje niet eens kan vasthouden. Mijn ogen op onderstaande foto zeggen genoeg lijkt me?

De keelpijn, die zo onmenselijk was en waar niemand wat van snapte. Het zal wel meevallen met mevrouw van ’t Oever. Ik heb letterlijk gehoord “Mevrouw we kunnen niets meer voor u doen”.  Ik werd volgestopt met nog meer morfine (Oxynorm en Oxycontin) en Temazepam en Oxazepam zodat ik mijn mond zou houden. Dat deed ik niet. Het lukte niet. Ik ging echt kapot van de keelpijn. Artsten vertelden mij al twee dagen dat het beschadigd was door de beademingstube. Ik wist beter. Al voor de operatie begon had ik keelpijn, wat ik ook aan de verpleging melde. Bij een beschadiging moet het elke dag beter worden en niet elke dag erger. Bij mij werd het erger, mijn keel zat bijna dicht.

De eerste dagen werd mijn keel door artsen ‘grondig’ geïnspecteerd. Dat wil zeggen door een opening van een halve centimeter gluren, want verder kan ik mijn kaken niet van elkaar halen. Eéntje zei gelijk: “het is ontstoken, maar we proberen het met pijnstilling”… en toen volgde een verhaal over viraal, bacterieel, antibiotica etc. Prima, ik ging het aankijken. Tot die bewuste nacht dat ik zoveel pijn had, ik kon bijna niet meer ademhalen, voelde me zo beroerd en alleen op de wereld. De zaalarts had die middag gezegd: ‘mevrouw, u hebt niets aan uw keel, ja het is een beetje rood”  en pijn? “Tja, pijn, dat hoort er bij een beetje(!) pijn”.  Ik voelde me niet begrepen, verdrietig en furieus. Het was niet ‘een beetje pijn’, en ik wéét wat pijn is, want ik ben chronisch pijn patiënt. Daarbij; mijn keel is elk jaar een keer ontstoken en het enige wat helpt is dan antibiotica. Mijn amandelen zijn namelijk mijn volgende project. Dit is niet normaal, zoveel pijn boven alle morfine uit.

“Die kaak is wel te doen, hoor, maar die keel!!”…

Die nacht kwam werd de dienstdoende arts van de SEH geroepen, en hij was mijn engel!! Ik weet zijn naam niet meer, en als ik dat wist dan stuurde ik hem een kaartje. Die gast verdient een voetstuk. Hij gaf me antibiotica. Gelukkig zijn er mensen die het wel snappen en ook naar de patiënt, het individu kijken in plaats van naar protocollen en beleid.

De volgende ochtend toen mevrouw, je hebt geen keelontsteking, zaalarts, Seurbrink (deel ik haar naam nu?), eh zuurpruim langs kwam ,was ze alles behalve in haar nopjes. Hoe kunnen ze nu blind antibiotica geven, bla, bla bla. “Dat spul gaat jou niet helpen”. “Geeft u nu antwoord op mijn vraag; Heeft u te veel pijn?”… Ja, duuuh anders komt er toch snachts geen arts langs? Anders is mijn pijncijfer de laatste dagen toch niet boven de 8??

Ik lig hier verdorie voor een opengezaagde en gebroken kaak, mijn kop is een plofkip, en mijn wangen blauw!! En daar, beste dokter, heb ik weinig last van….

En toen facebookte ik dus iets met goudvis, emathisch vermogen, arts en ijskast….sorry!

Anyway, de keelpijnen waren met dank aan de antibiotica met 24 uur al een heel stuk verminderd om na 36 uur bijna weg te zijn. Er kwam bloed en troep uit mijn keel en ik begon me stukken beter te voelen. Gelukkig bleek mevrouw de IJskast weer een beetje ontdooit de volgende dag en bleek ze zowaar toch over een beetje empathisch vermogen te beschikken.

Hoe gaat het nu?

Verder gaat mijn herstel denk ik zoals het moet gaan. Ik heb pijn, maar met pijnstilling redelijk uit te houden. De nachten zijn niet al te best. Als ik plat lig komt er teveel druk op mijn hoofd. Ik ben geen rugslaper, en op mijn zij geeft erg veel druk op mijn kaak. Mijn wangen krijgen alle kleuren van de regenboog, en mijn lippen lijken wel opgespoten. De foto’s zijn niet van super kwaliteit maar ik heb jullie foto’s beloofd, dus dan doen we dat hé 😉

De autorit van het ziekenhuis naar huis was geen pretje: Twee klapperende kaakjes en elke hobbel voelde ik. Misselijk kwam ik thuis en ik twijfelde of ik niet toch tot maandag had moeten blijven.

Mijn gewicht, daar moet ik wel een beetje op gaan letten. Dit keer een keer niet dat de teller van de weegschaal teveel omhoog uitslaat, maar naar beneden. Ik ben, in krap 1 week, 4 kilo afgevallen en weeg nu nog maar 56 kilo, dat kan natuurlijk niet 6 weken zo door gaan..… maar goed gelukkig is daar dan Sijbrand die gisterenavond een Magnum door de blender gooit voor me.

Mijn voedsel krijg ik binnen door een soort drinkflesjes met met lange tuut eraan zodat ik het achter in mijn keel kan spuiten.  Ik lijk wel een lammetje.

Mijn verzorging is top!! Mijn moeder, schoonmoeder, vriendinnen, Sijbrand. Het neusje van de zalm v.w.b. verpleging, toppertjes en ik kan ze van harte aanbevelen. Als ik mijn grote teen beweeg staat er al iemand naast mijn bed met sapjes soepjes of medicijntjes.

Nova vond me eerst een beetje eng, maar is daar nu helemaal overheen, ze houdt mijn hand vast ligt naast me in bed en zegt: “Mammie ik ben zo blij dat je gerepareerd bent”.

Mijn hamsterwangetje rechts is gevoelloos en een deel van mijn neus ook, heel gek gevoel, net of er tandarts verdoving in zit. Ik kwijl er dus ook constant op los en kan er zo als een baby van een paar maanden mee door 😉 Kwijlen, gepureerde vloeibare voeding uit flesjes….hmmm

Laat ik zelf maar vast de grap maken over hamsterreeeen, en de hamsterweken bij de Appie, ja als ik me verveel kan ik zo figureren als hamster in de AH commercial 😉 Lachen joh, met Tess.

Overigens graag trouwens zo min mogelijk grapjes in mijn buurt. Lachen kan ik niet, dat is echt niet te doen. Gisterenavond moest Sijb om me lachen, en ik dus ook maar ik viel bijna flauw van de pijn. Die hechtingen staan allemaal zo strak, echt niet grappig ;-))

Mijn medicatie bouw ik af en alleen voor de nacht gebruik ik nog morfine. De lyrica (tegen zenuwpijn) is nog niet nodig, maar sinds gisteren heb ik wel ook zenuwpijn, dat maakt me bang. Alhoewel de Dr. Rosenberg wel heeft aangegeven dat meer pijn in het begin normaal is breekt het zweet me uit.

We zijn dus bijna een week verder, ik schrijf weer voorzichtig een stukje voor mijn blog, ben wel echt doodmoe nu, maar het is me gelukt. Mijn humor moet zoals ‘Nem’ (een van mijn trouwe lezers) het zegt nog een beetje ontwaken uit de narcose, en mijn helderheid ook, ben namelijk zo suf als een konijn, maar wilde jullie toch een verslagje doen….

Ik zie nu wel in waarom dit zo’n zware operatie is.  Soms vraag ik me af, waarom ik dit ook al weer allemaal doe??... Maar dat mag duidelijk zijn.  Een pijnvrij bestaan. De pijn, het wakker worden en gaan slapen met pijn. Het jezelf niet zijn door niet te beschrijven zenuwpijn, die echt door merg en been gaat. Pijn die ik nu na de operatie af en toe voel, die me bang maakt, en doet hopen… Hopen dat dit, deze operatie, na herstel mijn oplossing is, dat alles even shit is nu, de operatie zwaar, maar dat uiteindelijk er verbetering is. Dit hoop ik nog wel meer voor mijn meisjes en Sijb, dan voor mezelf, is dat gek?

Ik ga nu echt even aan mijn chocomel uit een flesje, en dan ….in de kussens, en rechtop… Truste!

Hopen jullie mee?

Bedankt voor het lezen, en tot gauw!!

XXX

Tess

Ps: waarschijnlijk ben ik de helft vergeten, maar dat komt allemaal nog wel dan 🙂