“No shit!” !?
Als ik even op de bank aan het uitpuffen ben dekken de meisjes de tafel. Fijn. Al snel hoor ik wat gekibbel over wie al hoeveel messen en bekers heeft neer gezet en wie er wel of niet moet afruimen. #momlife Het valt me op dat de vocabulaire van onze puber zich met de week uitbreidt. Ze verrast me met uitspraken maar ook gezichtsuitdrukkingen en (daarover later meer) ambitieuze toekomstplannen.
Tijdens het tafeldekken hoor ik haar wel drie keer zeggen. Really, Jula. “No shit”. Gevold door schouders ophalen en een niet te missen blik waarbij haar ogen bijna uit haar oogkassen rollen. Van binnen moet ik lachen. Wat wordt ze groot, en wat gebeurt er toch veel in zo’n puber lijf en brein. Het tafeldekken wordt zonder tussenkomst van mama tot een goed einde gebracht, chapeau, bel de krant! Er is zelfs bepaald wie de tafel afruimt. Dat was een lesje samenwerken en troubleshooten voor dummies, euh zusjes.
Knikkende knietjes
Knikkende knietjes, klotsende oksels en zweethandjes. De 20 weken echo. Waar veel mensen dit zien als geniet- momentje of leuke happening, vind deze mama een 20 weken echo maar wat spannend. Het is en blijft tenslotte een medische echo.
Als we na, zo lijkt het, uren wachten het kamertje binnen mogen zakt de spanning gelukkig al een beetje. Deze mevrouw de gynaecoloog ken ik, en dat voelt prettig. Ze heeft al vaker echo’s gedaan, dus dat scheelt. Goh, is het heus? 😉
We praten even over hoe het met mii gaat. Ik vertel haar dat ik in overleg met de verloskundige voorlopig niet werk, en dat ik het daar best moeilijk mee heb. Aan de andere kant weet ik ook dat, zoals de verloskundige mij op het hart drukte, ik dit nooit meer over kan doen. Het is juist heel goed is om de gezondheid van de baby en mijzelf voorop te zetten. “Schuldgevoel gaat je niet helpen nu, je kunt er niets aan doen”. Mijn mantra 😊
Ook mevrouw de gynaecoloog benadrukt dit weer even, en benoemt precies wat de verloskundige zei. Dus, note to self: adem in, adem uit en broeden maar. Tok tok!
Het emotioneert me. Ik slik mijn tranen weg, en merk dat mijn hand trilt. Ik weet ook even niet precies wat de lieve mevrouw in de witte jas verder allemaal zegt tegen mij, maar het zijn lieve woorden.
Gender reveal?
“Wil je het geslacht weten?” Ik schrik op. Deze vraag had ik natuurlijk verwacht. Alhoewel ik moet zeggen dat de nieuwsgierigheid lonkt, was mijn antwoord resoluut ‘Nee’. Het geslacht is en blijft een verrassing……
“Ik kan het ook in een enveloppe doen?! ”, oppert mevrouw de witte jas. Het is een paar seconden stil. “Dat hoeft niet” , zeg ik een soort van vast beraden. Als je mij twee jaar geleden, nee zonder gekheid een jaar geleden zelfs, had gevraagd of ik nog een keer mama zou worden? Je raadt het al, dan was mijn antwoord ‘Nee’ geweest. Inmiddels ben ik alweer bijna 21 weken in blijde (en ronde) verwachting, en spatten wij uit elkaar van trots. Het leven zit vol met de mooiste verrassingen ❤️
Mama
Af en toe kijk ik even naar boven en denk ik aan mijn moeder, wat zou ze trots en blij geweest zijn.
Ik herinner me een gesprek op een van de laatste dagen voor haar geplande euthanasie. We hadden het over ’het moederschap’ en ze sprak haar trots en waardering voor me uit als moeder. Ik bedankte haar als moeder, mijn gids, mijn voorbeeld met onuitputtelijke liefde, geduld en energie.
“Mama, ik hoop dat ik net zo’n goede mama ga worden als jij” zei ik. “Je bent al een betere moeder”, zei ze. “Dat kan niet, zei ik”.
De liefde voor- en geduld met- kinderen, daarin is mijn moeder mijn voorbeeld. Wat had ik haar graag fysiek naast me gehad nu…
De echo
Dan mag ik gaan liggen, een klodder koude gel op mijn ronde buikje volgt. Mijn schoonmoeder is mee naar de echo, omdat mijn dushi er helaas echt niet bij kan zijn. We maken verbinding via video call. Een van de eerste dingen die meneer dushi er even in gooit, is een ‘gender reveal’. Daar lig ik dan met die gel op mijn buik, en broek op standje halfstok.
Ik stamel iets van ‘lieffie, we wilden het niet weten toch?” Mijn hoofd ontploft bijna, en eigenlijk wil ik gewoon even mevrouw de puber na doen. Really Juni? No shit! . De witte jas kijkt me even aan, moet een beetje lachen en zegt dan, “Zal ik het opschrijven en in een envelop stoppen?”
De minuten die volgen maakt mijn hart sprongetjes, dwarrelen er miljoenen vlinders in mijn buik en vergeet ik de wereld om me heen. Ieder orgaan en checkpunt kan afgestreept worden. Alsof de gynaecoloog ons kent, zegt ze. “Jullie baby danst er op los in jouw buik” .
Niet veel later verlaten we het ziekenhuis. Ik met een grote glimlach zwevend op een roze (of blauwe) wolk en een ritsje echo foto’s. En …. tromgeroffel…met in oma haar tas een lonkende witte envelop…
Nu is natuurlijk de vraag. Blijft de enveloppe gesloten?
Een jongen
Als de lieve meisjes thuiskomen dan laat ik trots de foto’s zien. We hebben de grootste lol. Alian, ET phone home, piemel, aap, alles komt voorbij, en….. niet onbelangrijk: De enveloppe kan gesloten blijven! Kate weet namelijk al wat het gaat worden. ”Mammie!!, het wordt een jongen, sjekurr weetun, want ik zie een baard!” !!! Ik moet lachen. Really? No shit!
dewereldvantess . 
Woon je weer op Bonaire?