En toen was het 2012…..Face your fears follow your dreams!

En toen was het ineens 2012, de 30 weken grens gepasseerd en vastberaden om de 32 weken te halen!

Dinsdag = 32 weken = grootste gevaar geweken= nog wel risico’s = niet meer op de IC = mijlpaal!

Het voor ons onwerkelijke, is (bijna) werkelijkheid  geworden, dit hadden we niet durven dromen.

‘The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams’ (Eleanor Roosvelt).

Ik ben altijd al een dromer geweest. ‘Lief , klein en dromerig’ schreef mijn vader ooit over mij en dat klopt. Alhoewel zo klein ben ik niet meer en lief niet altijd. Dat kan Sijb bevestigen want  (ja ik geef de hormonen de schuld, lekker makkelijk) die ellendige zwangerschapshormonen vieren af en toe een mooi feestje in ‘huize van ’t Oever’.

Ik geloof in; durven dromen, plannen maken, doelen stellen, en soms mag je daarin best een beetje overdrijven anders wordt het zo’n saaie bedoeling.

Zo droom ik veelvuldig over het doen van vrijwilligerswerk in Afrika, met het hele gezin, waarom niet? In een weeshuis zijn genoeg kinderen daar kunnen die van ons mooi mee spelen terwijl papa en mama, schrobben, dweilen, koken waterputten slaan en geiten melken.

Ik droom wat af de laatste weken, hoe ik een fles champagne leeg drink met Sijbrand om te proosten op een goede afloop. Hoe we samen ons eerste gezinsuitstapje maken en frisse zeewind opsnuiven. Buitenlucht, god wat een traktatie.! Ik moet me nu tevreden stellen met een portie ‘Amsterdamse straatweg breeze’ ( lees: uitlaatgassen…)

Alles wat niet mag en kan wil je des te graag. Dat werkt niet alleen bij kinderen zo, maar des te meer bij ‘Tess’. In mijn geval is dat gewoon oirdinair de kroeg in, wijntjes drinken, uit eten gaan met sappige coquilles, dubbelgetrokken kreeftenbisque en bergen dagverse sushi want, als je iets doet moet je het wel goed doen.

En… stel dat het alleen bij dromen blijft, dan heb je het een ieder geval in je onderbewustzijn nog meegemaakt.

Er zijn mensen die niets anders hebben dan ‘dromen’. Mensen die hun levensvreugde en mogelijkheden uit dromen halen, omdat ze simpelweg in het echte leven die dingen niet kunnen doen, ziek zijn, langzaam dood gaan of elke dag pijn hebben.

Elke dag pijn hebben, daar kan ik over mee praten. Nog niet zo lang geleden vroeg ik mij letterlijk, elke dag, af hoe ik de dag door moest komen. Dag in, dag uit pijn, zenuwpijn en  kiespijn. Toen droomde ik er ook op los.  Over, geen pijn en over een arts die zou zeggen: ‘Tessa , ik ga je helpen, ik heb er vertrouwen in’ !

Na door veel artsen weg gestuurd te zijn in de categorie kastje en muur, zakte de moed me in de schoenen. Ik heb toen zelf de touwtjes in handen genomen, de regie gevoerd in mijn zoektocht, en stad en land afgereist opzoek naar specialisten in aangezichtspijn en kaakaandoeningen (neurologen, gnatologen, hoogleraren kaakchirurgie etc etc.).

Conclusie: de aanhouder wint. Via, via na twee jaar, 5 wortelkanaalbehandelingen, antibiotica kuren, prednison kuren, anti epileptica, kaakspoelingen en meer van die ‘shit’  heb ik nu een team van de beste specialisten om me heen en vertrouwen in de toekomst. Ik krijg een kaakoperatie (mijn kaakjes worden ff gebroken om ze vervolgens weer netjes op elkaar te zetten).  Oh en voorafgaand aan dit feest krijg eerst nog even een slotjesbeugel. Al met al een traject van zo’n anderhalf jaar.

Geloof het of niet ik spring een gat in de lucht, kom maar op!, er is namelijk eindelijk een diagnose (a typische aangezichtspijn t.g.v. een verworven open beet) en een behandelplan. Je moet het zelf doen, zoeken naar een oplossing, je niet neerleggen bij wat de eerste de beste arts zegt als je gevoel niet goed is, kritisch zijn, durven dromen, doen en nooit het vertrouwen verliezen.

Daar zit ik ook vandaag weer in ‘mijn hoekje’ op de bank, te dromen, oh en dekentjes te haken want ook dat lukt me (met hulp van mijn schoonmoeder) ondertussen best. Nieuw jaar, nieuwe kanssen, nieuw jaar, goede voornemens, zoals:  meer genieten, minder door het leven racen en vliegen, minder hoge eissen aan mezelf stellen..

Alles kan in een klap anders zijn, onverwachte tegenslagen liggen altijd op de loer, en dan besef je maar weer eens even dat je NU uit het leven moet halen wat er in zit.  Niet morgen of als je met pensioen gaat maar NU! Ook (of juist) van de kleine dingen, kleine kinderarmpjes om je heen die met ‘mammie’ willen ‘tuffelen’ midden in de nacht bij jou in bed… zo opvoed-onverantwoord… maar oh zo fijn na twee weken geheel onthouding.

Wat nou sparen, sparen, sparen, werken, werken, werken…. nou ben eigenlijk nooit goed geweest in sparen (een absolute ramp zelfs, want ooh wat waren die schoenen leuk…) en weet ik dat je altijd iets achter de hand moet hebben voor als de wasmachine het begeeft, stel je voor!!  maar, …geld neem je niet mee je graf in en er is meer als werk alleen.

Oke, van werken ga je niet dood, je hebt hoogstens kans op een burnout (helemaal anno nu, die burnouts trouwens)… , maar we moeten niet overdrijven beste mensen. Leven, pluk de dag en doen wat jou blij maakt. Niet morgen maar nu! en je kunt best klein beginnen door gewoon wel dat taartje te kopen bij bakker terwijl je eigenlijk niets te vieren hebt. Ik heb het gedaan, onderweg terug van uit ziekenhuis, een schuimgebakje, zo’n caloriebom waarbij je tanden al uit je mond vallen als je er alleen maar naar kijkt. Heerlijk!

Waarom doen wat iedereen doet, ga lekker linsaf als de rest rechtsaf gaat, grijze muizen genoeg, breng een beetje kleur in de wereld.

Waarom dat nuchtere hollandse ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg??’ Nee, ik protesteer! Doe maar lekker niét gewoon en lekker wél  gek. Wat me doet denken aan Oostenrijk , Bonaire en mooie tijden in Maleisië.

Alles kan wél anders en hoeft niet zoals iedereen het doet, als je maar wil, risico’s moet je durven nemen. Ik herinner me de reacties nog goed toen ik met een of andere krullebol (die ik toevallig al 3 hele maanden uit Oostenrijk kende)  met de noorderzon naar Bonaire vertrok. Weinig spaargeld, weinig plannen, gewoon weg, want, het voelde goed.

Langleve de impulsiviteit! Zie waar we nu staan, 7 jaar samen, getrouwd een tweede op komst en oh ja shit ook nog een station wagen voor de deur en een hond in de mand….

Burgerlijk, ja dat dan weer wel en het boeit me niet! niets mis met een beetje hollandse burgerlijkheid op zijn tijd, piepers op het vuur, woensdag gehaktdag en op vrijdag de ‘Voice of Holland’ op de buis.

Bonaire ook zoiets, Sijbrand en ik besluiten (dromen)  unaniem dat begin 2013 wij met ons gezinnetje naar Bonaire gaan. Daar waar de wortels van onze relatie liggen, we getrouwd zijn. Onze kindjes willen we het Bonaire , poco , poco gevoel meegeven en wij kijken nu al uit naar Polar bier, salsa, pastechi’s een duikje op zijn tijd. Wie weet strijken we daar ooit nog eens definitief neer, zeg nooit, nooit!

Zullen we toch flink moeten sparen….. maar voor een droom als deze mag je sparen, besluit ik!

Blij wordt ik ook van alle steun, bezoekjes en hulp van iedereen om ons heen! Van een buurman die komt aanbieden om voor ons te koken omdat hij wel erg veel ‘thuisbezorgd’ brommers en ‘Albert’ busjes zag voorrijden, tot vriendinnetjes die bijna wekelijks 1,5 uur rijden om me met een bezoekje te plezieren.

Wanneer ons kleine meisje ter wereld komt, weet niemand, dat ik al zover zou zijn had niemand gedacht. Met enige regelmaat denken we dat de bevalling toch echt doorzet en met enige regelmaat begeven we ons naar de verloskamers van het WKZ en trotseren we eendebekken en catheters, piece of cake trouwens, inmiddels, want alles went. We horen dat de baarmoedermond toch weer korter is  en het nu echt niet lang zal gaan duren, maar ondertussen kruipen de dagen voorbij. Die ik vervolgens weer kan vullen met (dag) dromen…(en stiekem een beetje werken natuurlijk).

Moe ben ik wel, doodop van het niets doen, van de pijn, onzekerheid, spanning en dan heb ik de bevalling nog voor de boeg. Nou, van mij mag, zodra de baby ‘safe’ is, de ontsluiting losbarsten, de weeenstormen oprukken om na een vrijwel pijnloze, kniploze, vacuümpomploze, hechtingloze, 4 uur durende, bevalling, een prachtig gezond meisje in mijn armen te sluiten.  Waarna ik binnen een week weer afgeslankt en vol energie met mijn gezin op het strand wandel.

Ik hoor jullie denken: ‘Tess, droom jij lekker verder’… en dat zal ik doen ook!

Happy New year allemaal!!! en,.. zoals Sijbrand altijd zo mooi zegt:  Face you’re fears, follow you’re dreams!!