PERSOONLIJK | BURN-OUT | “WAAROM DEEL JE DAT MET DE HELE WERELD?”

“Dat je daarover durft te schrijven. Ik bedoel. Je deelt het met de hele wereld. Iedereen kan het lezen. Stel nou dat je toekomstige werkgever dit leest?.”

Wow, wat heb ik veel lieve reacties gehad. Bedankt! Ik vertelde in mijn laatste post openhartig over het feit dat de balans even zoek is. Mijn lichaam even “NEE” roept. Bekende dat doorrennen in zware tijden zo ongeveer in mijn systeem zit. Zo zijn wij. Het leven gaat door. In sneltreinvaart. Met razende snelheid. Nu is de vaart er een beetje uit. Ik MOET iets minder.

Sommige mensen vroegen me waarom ik dit deelde op het ‘world wide web’. Okee, die had ik natuurlijk zien aankomen. Het is toch iets persoonlijks wat je op internet zet.

Het antwoord is simpel. Waarom niet? Ik schaam me er niet voor. Dit ben ik. Aangenaam kennis te maken. Het is geen geheim. Het is iets menselijks. Daarbij is het eigenlijk ook helemaal niet zo gek na wat mijn lijf allemaal te verduren heeft gehad. Zoals iemand zo mooi reageerde op facebook. ‘Trauma komt pas na de oorlog’.

Veel mensen durven niet over dit onderwerp te praten , laat staan dit delen. Bang voor wat andere mensen denken. “Je weet nooit wie je blog allemaal leest”. Precies. Stel nou dat ik maar 1 iemand hiermee kan helpen? 1 iemand die denkt:  heee, hier heb ik wat aan! Dan is mijn doel bereikt. Dus schrijf ik erover. Gewoon omdat het kan. Omdat het mag. Omdat het mij helpt, en misschien anderen.

Nog nooit heb ik moeite gehad met het vinden van een baan (oeps, sorry). Het komende jaar is dat überhaupt ook helemaal niet aan de orde. Genoeg te doen straks voor de winkels. Eerst terug naar mezelf, het gezin. Lekker huismiepen met de dametjes, en achter het fornuis voor mijn liefde, iets met piepers en snottebellen; niets mis mee.

En mocht er ooit een potentiële toekomstige werkgever om de hoek komen kijken? Dan zal ik die open en eerlijk hierover vertellen. Want daar geloof ik in, en dat heeft tot nu toe altijd goed uitgepakt. De beste man (of vrouw) zal versteld staan van mijn energie en balans straks. Been there, done that!  Een stabiele Tessa, die haar grenzen kent. Geen operaties meer. Geen pijn meer. Geen beugel meer. Geen ortho, kaakchirurg of andere ziekenhuis afspraken…“What doesn’t kill you, makes you stronger”, daar geloof ik in.

Ervaringen delen:

Ik krijg wekelijks reacties op mijn blogs. Blogs over toen ik in het WKZ lag. Blogs over mijn kaakoperatie. Blogs over onze miskramen. En nu weer op mijn laatste blog over het thema ‘burn – out’.

Mensen die vragen hebben, hun hart willen luchten, tips willen over artsen, en ervaringen willen delen. Eén meisje blijft me bij. Ze zag het niet meer zitten. Wilde letterlijk dood door de pijn in haar tanden en kiezen. 23 was ze. In de bloei van haar leven. Ik ontving een noodkreet in mijn mailbox, en heb haar doorverwezen naar mijn arts. Ze heeft dezelfde operatie als ik ondergaan .Ze leeft nog. Ze lacht weer.

Als je het diepst van jezelf laat zien, dan vinden mensen er wat van. Logisch. Dat mag. Mensen die zich afvragen. “Moet dat nou?”, of mensen die me aanmoedigen door te gaan met schrijven. “Tess, ik vind je zo moedig, dat je dit met ons deelt. Niet alleen de leuke dingen, maar ook de verdrietige momenten in je leven.” ,…

Hoe het nu gaat?

Eigenlijk gaat het gewoon heel goed. Dat klinkt misschien gek, maar het is zo. Langzaam krijg ik weer meer energie. Soms wordt ik even teruggefloten, maar met de liefste man van de wereld aan mijn zijde gaat dit lukken. Samen zoeken we naar een balans hierin. Soms best lastig om je grenzen aan te geven bij een man die energie heeft tot aan de hemel (en daar voorbij). Waarbij enthousiasme een understatement is. Altijd overal zin in, en ruimte voor 100 dingen op 1 dag. Fantastisch, maar soms moet de rem er even op. Dan moeten we keuzes maken. Wat niet kan, kan niet. Geen tientallen bochten, en wringen, maar met tijd en aandacht de dingen doen. Liever 1 ding goed, dan 10 half. Grenzen leren kennen. Het aanvoelen van die grens is lastig, maar lukt steeds beter.

De signalen leer ik nu beter kennen. Yoga en meditatie helpt me daarbij. Ik Oooohhhmmm erop los, en het voelt goed. Mezelf dat gunnen ook.

Ik zie dit als iets positiefs. Een ommekeer. De batterij weer opladen. Even tijd nemen om te beseffen wat er allemaal gebeurd is. Er straks weer vol energie tegen aan kunnen. Ik ben niet down of depressief. Want dat beeld hebben mensen toch vaak bij burn – out. Dan moet je me eens meemaken, niet te doen, funny as hell 🙂

Ik krijg nu juist meer ruimte om te genieten, te lachen, te voelen. En dat doe ik ook. In het zonnetje op de fiets met de meiden naar school. Verstoppertje spelen in het bos, of Gin tonics wegtikken in Kopenhagen… Verwerken wat geweest is. Prioriteiten stellen. Focus op de basis, de liefde, ons mooie gezin, en iedereen die daarbij hoort.

Wat ben ik blij met alle lieve mensen om ons heen. Daar haal ik  echt energie uit. “Do not let anyone walk trough my mind with their dirty feet”. (Mahatma Ghandi). Oftewel; omring je met mensen waar je energie van krijgt. Kies voor wat je voedt, en verrijkt.

Vorige week nog scheur ik het uit als lieve Roy, me laat schrikken… Met borsten van wc-rollen onder zijn trui, en een fietshelm van Nova op zijn hoofd. BOEH roept hij, om vervolgens samen met Nova de slappe lach te krijgen. Ikzelf kom ook niet meer bij. Gewoon kleine geluksmomentjes, ze zijn er, overal. Je moet alleen wel even stilstaan om ze te zien. En ik zie ze. Meer dan ooit.

Heb ik nou echt een burn- out?

Of ik écht een heuse burnie ben, weet ik niet. Misschien zit ik er tegen aan, ben ik er op tijd bij. Misschien heb ik een waarschuwing gekregen van mijn lijf. Misschien was de onophoudende vermoeidheid, 40 graden koorts en het hele ratteplan nodig om me te laten inzien dat ik liever moet zijn voor mijn lijf. Alle gebeurtenissen in het verleden blijken een cocktail van de verkeerde dingen, op het verkeerde moment.

Voorlopig hou ik me toch maar aan mijn time-out. Tot half april niet werken, en dan de situatie opnieuw bekijken. Natuurlijk zou ik Tessa niet zijn als ik achter de schermen niet wat kleine dingen zou doen. De gehele administratie gaat op zijn kop. Het kost me uren de tijd om te dealen met de verzekering, wat een helse klus. Hierdoor wordt ik momenteel trouwens echt opgeslokt. Ik denk dat ik serieus vele uren per week overhoud als straks de laatste fase van mijn kaak traject achter de rug is.

Beware…. Ik kom er aan. Sterker dan ooit.

Strength to endure the pain..

Wisdom to think things through

Courage to face the fears

Tot snel  XOXO

LATER IS VANDAAG | NAAR DE BASISSCHOOL

“Later,als je zelf kinderen hebt, dan zul je nog wel eens terug denken aan je moeder”.

Vandaag is de dag dat ‘later’ is aangebroken.
De wekker gaat al vroeg vanmorgen. Haar geruite tuniek moet het worden vandaag, daar was ze heel resoluut over, en haar Bambi onderbroek.

Ik neem het schema nog even met haar door. Je gaat vandaag twee keer naar school. Tussen de middag haal ik je op voor een broodje en s’middags ga je even spelen op de BSO. Wat een druk programma voor een eerste schooldag. Even rustig inkomen is er niet bij. Niet voor mama en niet voor Nova.

Hyper vliegt ze vanmorgen, van links naar rechts, door de woonkamer. Haar broodje pindakaas moet op van déze mama want op school heb je energie nodig. Mevrouw stuiterbal besluit dat de helft van haar broodje genoeg is.

Dan krijg ik een flashback naar mijn moeder, vervlogen tijden waarin ik weleens dacht; Mam, doe normaal, wat maken die paar happen nou uit?

Voor je het weet is ‘later’ aangebroken en hang je zelf het moedertje uit. Ik kan er niets aan doen, het gaat vanzelf. Net als mijn moeder vroeger, wil ik er zeker van zijn dat ze goed ontbijt en haar beker melk leegdrinkt. Noem het burgerlijk, een tikje stoffig of  over- bezorgd. Het is wat het is. Dingen die ik vroeger stom vond, doe ik nu zelf. Hoe dan….?

Mandarijntjes in de tas, tandjes poetsen en hoplakee, off we go. Vandaag gaan we voor de gelegenheid met zijn allen op de fiets richting de grote school. Nova mag vandaag bij papa achterop, helemaal zonder zitje,… jahaa, want als je naar de basisschool gaat, dan ben je groot en dan mogen die dingen.

Op school leren ook deze papa en mama wat bij, bijvoorbeeld dat er naast BSO ook nog zoiets als TSO (tussenschoolse opvang) en VSO (voorschoolseopvang) bestsaat. We prenten de haal en brengtijden in ons hoofd en schaffen, op aandraden van de juf,  een luizenzak aan, want er is hoofdluis gesignaleerd. Ik krab een paar keer op mijn hoofd, gevalletje spontane, psychologische jeuk.

Stoer stapt Nova de klas binnen. “Zeg maar hoe je heet” moedigt Sijbrand haar aan. Twee tellen later zegt ze tegen de juf: “Zeg maar hoe je heet?”. Juf Riet moet een beetje lachen en geeft Nova een handje. Al snel gaat de tweede bel, alle ouders worden verzocht het klaslokaal te verlaten. Waar we op de Peuterspeelzaal gezellig een bakkie deden, is het afscheid hier kort. De les gaat beginnen.

Stoer is toch wel het juiste woord. Er vloeien geen traantjes. Terwijl een ander kindje compleet over haar toeren is, evenals haar moeder die met tranen in haar ogen afscheid neemt, Kijkt Nova rustig (ietwat witjes) in het rond, en zwaait nog even naar me. Zelfs bij deze mama geen traantjes.  Met een slik (dat weer wel)  draai ik me om en vraag mezelf af hoe ik me voel?

Dit moet best een ding zijn toch? Als ik stiekem nog even terug loop om door het raampje te spieken, moet ik glimlachen als ik dat witte koppie zie. Ik laat haar los, met het volste vertrouwen, dat voelt goed!

Sijbrand en ik fietsen naar huis om alsnog dat kopje koffie te doen, en onderweg voelt het allemaal ineens heel ‘echt’. Mijn dochter gaat naar de basisschool, joehoee, mijn dochter. …  En ik? Ik ben alleen maar trots! Ik ben haar moeder.

Later is vandaag.

*Straks zorg ik net als mijn moeder, destijds voor een gedekte tafel met broodjes en sap, en luister ik aandachtig naar Nova haar verhalen. History repeats.

Tot later!
Liefs,
Tessa

Let’s do this!! (Aftellen; nog 3 nachtjes tot de operatie)..

Ik wordt wakker. Pijn. Verdriet. Ons ‘kindje’ is niet meer. Een zwangerschap van nog maar 8 weekjes. Al 8 hele weken hielden wij van ‘het’. Ons klompje cellen, niet meer en niet minder. Toch was het van ons, en mocht het er zijn. Het hartje klopte niet meer. Het was mis. Ik knipper met mijn ogen. Buikpijn. Wat is er gebeurt? In een flits zie ik een gynaecoloog met een badmuts op en mondkapje. Ze zegt: “we gaan goed voor je zorgen.”…… “Het is niet dood, zeg ik, het leeft!!”. “We zijn net getrouwd, ik ben misselijk, u heeft het mis, haal het niet weg alstublieft, het leeft…!!”.. “Telt u maar terug van 10 naar 1 dan gaat u slapen.” Bij 5 mompel ik: ‘Ik ben nog niet weg hoor, ik ben er nog, de narcose werkt niet!’. Het volgende moment word ik huilend wakker. Mijn buik krampt. Ik ben verdrietig. Woorden produceren lukt nog niet. Ik moet het ze duidelijk maken. Pijn, en ik wil Sijbrand bij me. Ik ben té slaperig en leg mijn handen op mijn buik. Het is weg. Zoute tranen rollen over mijn wangen.

Ik geniet nu meer van mijn meisjes als ooit tevoren, want operatie D-day, komt dichterbij. Nog maar een paar nachtjes en ik ontwaak uit mijn narcose, met een hoofd als een skippybal, murw als in: ‘overreden, door niet de minste, vrachtwagen’.  Bont en blauw. Ik ben bang voor de narcose, en nog banger voor hoe ik ontwaak. IJzerdraden uit mijn neus en mijn complete bovenkaak eruit gezaagd. Laat het los Tess, denk aan de pijn die je gehad hebt (Note to myself!).

Doodsbang was ik vorige week, en dat ben ik nog. Mede door mijn bovenstaande, eerdere, nare en verdrietige ervaring met het, onder narcose gaan. …(voor Nova waren we al één keer eerder zwanger…)Toch ben ik er vrij rustig onder nu. Ik wilde perse nog met Nova, één op één, iets leuks doen en dat hebben we gedaan ook. Twee dames op stap, dan weet je het wel… Shoppen!!

Tussen al dat harde werken (lees: shoppen) door aten we een door Nova uitgezocht taartje en, mammie een capuchino, bij Starbucks.

We shopten nog wat en als afsluiter gingen we ‘uit eten’. Ach en mammie is de moeilijkste niet dus Nova mocht kiezen. Met de genen van pappie en mammie koos Nova voor de exquise, culinaire verwennerijen van…..jawel, meneer Mc Donalds, for good sake!! Natuurlijk heb ik me niet laten kennen en een happy meal en iets wat lijkt op een combinatie van een zemenlap en een schoenzool besteld, niet te doen die dingen. Na twee happen kwam ook Nova erachter dat ze volgende keer toch liever pannenkoeken gaat eten (Dank u god) en is er toch nog iets goeds voortgekomen aan het bezoek aan  ‘schoenzolen plaza’.

Goed beslagen ten ijs, kwamen we thuis, twee armpjes om me heen, mammie ik vind shoppen leuk! Een kind van d’r moeder. Bij de Bijenkorf shopten we met 70% korting een super leuke PEPE Jeans outfit voor Nova. Voor mammie kochten we een broekpak, stoer, fashion maar vooral ook comfortabel met het oog op mijn herstel periode na de operatie. Dat Nova bij het passen van het broekpak (ik had het te laat door), plat op haar buik onder alle pashokjes doorschoof (een mevrouw naast ons slaakte een gilletje)  zorgde wel voor een beetje mama-stress. Kan ik het helpen dat ik nou net in mijn ondergoed stond en erachter aan gaan geen optie was?!?

Vlak voor we richting het Deense Smørrebrot (Kopenhagen) vertrokken, vierden we Nova haar vierde verjaardag. Cadeautjes uitpakken in bed, en daarna croissantjes eten behoort tot onze vaste verjaardagsrituelen.Inmiddels hebben we Kopenhagen fashion- week ook weer achter ons liggen.

Onze eerste dag in CPH hebben we een vrije dag. We besluiten naar het strand te gaan. Goede keus. Wat een rust en reinheid. Uitgerust en opgewarmd door de zon , belanden we s’avonds bij een heerlijk authentieke Italiaan. We genieten van de antipasti, traditionele tomaten, brood soep en veel meer pure smaken. Bij het dessert (monchou-ijs met gekarameliseerde hazelnoot en framboos) voel ik me opeens niet helemaal, fit. Keelpijn. Oh ooh ik verbeeld het me vast. Helaas niet. Scheermesjes in mijn keel en opvliegers. Bad News. Als ik niet fit ben kan de hele operatie niet doorgaan. Stress dus. De volgende dag sleep ik mezelf de beurs over om s’ avonds in braaf in bed te kruipen met een boek. Die operatie moet gewoon doorgaan. Ik heb een Excel schema voor twee weken met oppas, vriendendiensten, Nova haar eerste schooldag, mijn verzorging en het huishouden, rond, een strakke planning, die mij rust geeft. Never nooit dat keelontsteking nu roet in het eten gaat gooien. De komende twee avonden zitten we dan ook thuis op onze B&B kamer en neem ik mijn rust. Ik haal keeltabletten bij de apotheek, drink verse sapjes in de hoop dit duiveltje te verslaan.

Omdat er tijdens de narcose een tube in mijn keel moet is keelontsteking echt ‘No Go’. Dat moeten we niet hebben!!,  Ik wil dus juist Go, Go.  Weken leef ik hier naartoe. De impact van chronische pijn, en een pittige operatie en herstel, waarbij ook nog eens je gezichtsprofiel verandert is fysiek en mentaal geen peulenschil.

Ons beursbezoek was gelukkig ondanks alles nuttig te noemen, nieuwe inspiratie, inzichten en duidelijkheid over de koers die we gaan uitzetten.

Na vijf dagen zagen we als eerste onze kleine Jula weer. Wat een heerlijk moppie! Ze was hysterisch van blijdschap maar had ook lichte paniek, dat we haar weer alleen zouden laten. Dus smeedde ze het plan haar jas gewoon vast aan te doen, en als een cassetterecorder op repeat, steeds “MEE” te roepen. Aaah goshie, en dan moet deze mammie straks weéér 5 nachtjes weg. Dat is nog wel het moeilijkste van alles, het gemis, het steekt, nu al.

Nova kan ik het gelukkig, welliswaar in Jip en Janneke script, een beetje uitleggen. Mijn mama wordt ‘geopegereerd’ zegt ze heel wijs. “Jahaa, en dan ziet ze er wel een heel klein beetje gek uit, maar dat geeft niks hoor!” … Ik blij, het geeft niks, gelukkig, Phieuw!.  3 september hoop ik haar zelf naar haar eerste basisschool-dag te brengen, een bijzonder moment dat ik niet wil missen, voor geen goud. Echt flatteus zie ik er dan natuurlijk niet uit met een opgeblazen kop, maar … “Het geeft niks” , aldus; Nova!

Voor mij liggen zware weken, het zwaard van damocless, de operatie en het herstel. Even geen Sauvignon, Sushi, Thai, ordinaire opperdoezen,  een glanzende tonijnsteak, of knapperige spelt broodjes met Filet- American.

Babyvoeding, drinkontbijt en bijvoeding (door een rietje) zal mijn dagelijkse kost zijn. Oh wat zal ik na een week of zes weer intens genieten van alle heerlijkheden waar ik zo van hou…

Vandaag deden we de laatste inkopen voor in het ziekenhuis …..Snurkers trek ik echt niet, die leg ik om…, dus de oordopjes liggen klaar, check! Met een skippybal – kop moet je natuurlijk toch wel een beetje voor de dag komen, dus twee, über sexy, fonkelnieuwe negligés ( lees: oirdinaire flanellen ruitjes pyamabroeken van de hunkebunker) checkerdecheck! Arnica druppels en tabletten, check. Wat tijdschriften en ander leesvoer….Double check!

Let’s do this!

Rest mij nog jullie ‘dag’ te zeggen tot na de operatie. Keep you posted! Ik ben er gauw weer!

XXOOOXX

Tess

Voor meer over onze trip naar Kopenhagen lees mijn recente blog voor Mamaglossy, hier.

IK HEB JE LIEF (EVEN SOPPEN EN GlIJEN)

Ik heb je lief, ik heb je lief, ik heb je lief
Ik geef het je op een briefje
En iedereen mag het horen dat ik zoveel van je hou
Ik huur een vliegmachientje en dan schrijf ik in het blauw
Ik heb je lief, ik heb je lief
Het is niet zomaar een zinnetje uit een song
Da’s maar net wat een naiëv….
Geloof me, alsjeblief
Ik heb je lief, ik heb je lief, ik heb je lief

(Toon Hermans)

IK HEB JE LIEF!

Omdat ik in mijn laatste blog even lekker heb kunnen spuien en zeiken; soppen en kwijlen we nu een lekker eindje weg. Wij zijn gemaakt voor liefde, het geven en het nemen. Soms zijn we simpelweg vermaakt, verpest of verknipt en weten we niet hoe we moeten liefhebben. Ik voel het en kan het, ik heb lief, en wens het voor jou. Voor de wereld.  

Liefde overspoelt alles..

Zachtheid, puurheid, eerlijkheid, elkaar de huid vol schelden om het daarna weer goed te maken. Spelen met vuur, en dansen met water. Liefde zit in de kleine dingen. Gekroel door mijn haren of een gebakken ei van mijn lief, juist die kleine dingen zijn liever dan lief!

Liefhebben met heel je hebben en houwen… Ken je dat gevoel? Stromende liefde? Geen regen of drup maar met bakken uit de lucht, dijken die doorbreken,  overstromende liefde oneindig en veel?

Anders durven zijn & jezelf durven zijn, de wereld durven kleuren, inkleuren met wel duizend kleuren. Je uit durven spreken, een mening hebben of boos durven zijn.

“Schat, de toiletbril staat omhoog!” “ Welke bril??” Omdat je liefhebt ‘neem je voor lief’..

Liefde voor lekkers, de geur van chocolade, puurder dan puur, bitter & sweet. De maan en de sterren, de onweer die buldert of de regen die tikt.

Blozende kinderwangetjes,  plakkerige ijs snoetjes en schelle stemmetjes. Het is er, maar zie je het?  Kleine kinderteentjes, wankele loopjes, armpjes om je heen, of natte kussen op je mond. Ik zie het, het is er, ik heb het lief.

Liefde voor eerlijkheid en recht door zee… “Mama, ik hou van jou”  (Dan heeft ze dus iets uitgevreten…)… “Nova, wat heb je gedaan?!,… vertel maar” … “Nou mammie, jij was even in de keuken en toen deed ik mijn vinger in de chocolade pasta, was lekker joh!” … Liefde is; de onschuld van vier- jarige meisjes.

Liefde is dat fouten maken mag, imperfect durven zijn. Het is OK, het mag, het geeft niet.

Liefde voor de wind, de zon en de regen. De wind die lieflijk Jula haar vlassige haartjes streelt en ermee speelt.  De wind die je zorgen mee neemt, de wolken wegblaast, je zachtjes kriebelt en streelt. Je afkoelt en doet rillen. Soms guur en soms zacht. Liefde is je rust kunnen vinden, om te zien en te voelen, en om verder te kijken,  hoe bijzonder het kleine, en hoe onbelangrijk het grote.

Ik wil dansen in de regen, met tussen mijn tenen nat zand, tot de zon weer gaat schijnen.

Liever dan lief, heb ik het leven.

XOXOXO

TESS

Lieve lezers:  Vandaag heb ik 11.500 bezoekers op mijn blog!! Thanks!! Ik heb jullie lief 😉

Loslaten

“Loslaten betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.”
Søren Kierkegaard.

Alweer een paar jaar geleden zat ik op kantoor met mijn collega aan de cappuccino en gingen de gesprekken over; ‘of er meer is in het leven’,… en helderziendheid. Nuchter en kritisch reageerde ik lacherig.  Not my cup of tea. Ik geloof wél dat er meer is, maar…’ waarzeggers, helderzienden en paranomaal-begaafden zijn niet aan mij besteed. Ik moet dan altijd gelijk denken aan Char, Derick Ogilvie en andere gehypte media ‘goden’, om over Astro televisie maar te zwijgen. Betekenis-loze kreten die op iedereen van toepassing kunnen zijn, als; ‘deze week gaat u iemand bijzonders ontmoeten’.  Kappen daarmee en snel een beetje, Amen!

Die bewuste collega vertelde dat ze een afspraak ging maken bij een zekere vooruitziende dame, en grapte dat ik toch niet mee zou durven… Ja, dan heb je me dus hé! Dat laat ik me niet zeggen,… Stoer als ik ben, ging ik natuurlijk wél mee!  Stiekem vond ik het wel hilarisch en was ik hartstikke nieuwsgierig… Dus,.. daar gingen we dan, richting een Utrechtse achterbuurt en een tikkeltje zenuwachtig. In een popperig huisje, type volksbuurt, veel glim, glaswerk, kanten gordijntjes, niets was te gek, troffen we een doorleefde en doorrookte dame.

Over de inhoud van het gesprek wil ik niet te veel uitweiden,.. maar ik moet toegeven, het was choquerend, nee écht!, geen grap. Binnen tien minuten zat ik daar te huilen als een baby, met mijn meegebrachte foto’s in mijn zweterige hand. Ze hield mijn ring vast en begon te praten. Haar woorden raakten me diep. Al haar woorden schreef mijn collega voor me op en de briefjes heb ik bewaard tot op de dag van vandaag. Ze vertelde me feiten die niemand ooit kon weten, maar vertelde ook over de aankomende jaren, en… geloof me, dat wist ik toen natuurlijk nog niet, maar alles is tot op heden uitgekomen, zelfs in de juiste volgorde. Hoe eng?

Een van de dingen die ze mij vertelde was dat ik binnen korte tijd ergens anders zou gaan werken, ik zou een ander aanbod krijgen. Dit geloofde ik natuurlijk helemáál niet. Ik had in de afgelopen anderhalf jaar géén één aanbod gehad, was niet bezig met ander werk, en alhoewel ik het er niet reuze naar mijn zin had (er waren wat spanningen)was het gewoon niét mogelijk dat ik benaderd ging worden door een ander bedrijf.

Ik dacht toen nog, ‘what the heck’ doe ik hier? Een dame, type bijstand, een beetje spekken met wat zwarte euro’s?! En ik zit hier, bij haar, te huilen, hoe laag kan ik gaan, dit is niet goed, ík ben niet goed!! Wie wijst mij de weg naar het rechte, nuchtere pad, kansloos.  Thuis heb ik de briefjes met haar woorden minstens 100x door gelezen en de rake woorden troffen me als de bliksem, ‘BAM’.

Je raadt het al; twee weken later kreeg ik cariëre-technisch een ander aanbod, en drie weken later had ik een andere baan. Beangstigend als ik hier weer over na denk.

De rode draad in het gesprek was dat ik moest leren ‘Loslaten’. Op alle fronten. Van de was die op me wacht, tot nare gebeurtenissen, tot , tot, tot. Nu is loslaten natuurlijk iets wat op iedereen van toepassing kan zijn maar geloof me zaken als, kinderen, verhuizingen, zakelijke dingen, familiezaken, ze wist het, of… voorspelde het. Loslaten is ook moeilijk. Neem nou Jula, dag 1 dat ze geboren was, op mijn buik lag, glibberig, roze en oh wat rook ze lekker. De zusters wilde haar onderzoeken en aankleden ik moest haar afstaan. Ook toen ze op neonatologie lag miste ik haar, ik moest haar loslaten. Ook kwam er een moment dat er een einde kwam aan de borstvoeding. Die laatste keer was moeilijk, misschien wel nooit meer, dit mooie moeder gevoel ervaren. Ik moest loslaten. Nova, met haar lieve rode rugzakje gaat al naar de peuterspeelzaal, ze heeft me steeds minder nodig, loslaten Tess. Laat het gaan. Loslaten betekent niet dat je minder om iemand geeft, het betekent dat je loslaat ómdat je om iemand geeft.

Ik moet altijd dingen van mezelf, alles moet perfect, een neurootje in de dop. Een schoon huis, schone kinderen, een fijn make-upje op, boodschapjes in huis, gezond eten, zonder moeite 1001 dingen in één dag proppen en energie hebben voor tien. Kappen moet ik met die onzin!

Voor mij is loslaten levenskunst geworden, niets is zeker, zekerheid moet je vinden in jezelf en de rest gewoon lekker laten vliegen!. Sociaal wenselijk doen, nog zo iets… Ik kan dat zonder moeite, althans dat dacht ik altijd. Nu vervloek ik het. Ik wil het niet meer. Beter onvolmaakt echt! als gemaakt volmaakt. Vroeger werd het altijd als positief ervaren dat ik me zo goed kon aanpassen, me als een kameleon kan samenvoegen met mijn omgeving. Noem het een beetje van alles, brede interesses, wat ook wel klopt maar waarom altijd voor anderen denken me gedragen zoals ik denk dat, dat van me verwacht wordt?

Tess moet dus nog steeds leren loslaten. Het lukt me al best aardig moet ik zeggen. Ik ben niet perfect en daar is helemaal niets mis mee. Onvolkomenheden heb ik net als ieder ander. En in het kader van ‘loslaten’ is het tijd voor bekentenissen:… Zo is inmiddels mijn huis niet altijd spik en span, douchen mijn kinderen wel eens een dagje niet, heb ik foeilelijke (weliswaar gekregen) Uggs die ik in huis schaamteloos aantrek omdat ze zo lekker zitten. Heb ik altijd al een homo-vriend willen hebben. Alleen al de manier waarop een jongeman in kwestie net reageerde op een t-shirt in de winkel. Oh kind, deze is zoooo ‘Fabulous’!, heerlijk. Zo heb ik meer van die dingen zoals mijn kouwelijkheid, de kachel op 21 graden en nog zitten klappertanden, en heb ik net als Raymond van Klundert, de ernstige aandoening, het ‘syndroom van Sorry’. Ja, sorry jongens, its me!

Vanmorgen als ik onopvallend de hard geworden pap van Jula achter mijn oren vandaan krab en er iets wat op snot lijkt op mijn broek zit, besef ik dat dit de ultime test is:.. ..’laat het gaan…,  zegt een stemmetje, …laat het los Tessa!”. Stiekem poets ik me twee minuten later ongans op die vlek, dat snap je zelf natuurlijk ook wel! Want je weet toch… alles heeft zijn grens, ook loslaten….

Imperfectie is Perfect, en fouten maken mag, dat is alvast iets in wat ik mijn meisjes wil meegeven voor later. Loslaten is achterom kunnen kijken zonder spijt. Het is wat het is, en… alles heeft zijn grens, ook loslaten!!